Dat gaat met vallen en opstaan.

Iedereen hoort de schrijnende verhalen, iedereen kent iemand met het virus, iedereen kent iemand die het niet heeft gehaald. Iedereen werkt thuis, houdt afstand, is voorzichtig.... Maar wat heel bijzonder is: dat doen we ... voor de ANDER. Niet voor onszelf. Maar voor de oudere in onze omgeving, voor die lieve buurvrouw in de wijk, voor onze kennis met een zwak gestel, voor de harde werkers in de zorg, voor oma en in mijn geval vooral voor mijn bonusvader en mijn moeder. Wat ben ik trots op die mensen die het volhouden, zoals mijn bonuspaps en mijn mams. Geduldig thuis blijven, weer in de tuin de plantjes verzorgen... OOO daar zijn de achterkleinkinderen, dan is het super moeilijk om keurig op afstand te blijven... want wat is het heerlijk om die kleine armpjes om je nek te voelen en even een heerlijke knuffel te geven. Maar we doen het, voor elkaar.  De gewone man, die naast zijn thuiswerk nog een heel gezin heeft te bestieren. Die alleengaande moeder, die nu ook echt alleenstaand is en naast haar huis en haar gezin ook nog haar kinderen moet onderwijzen. Trots is een te klein woord! Ik ben mega trots.

Als politiek, in ons geval als ChristenUnie zijn we op zoek naar manieren om in de samenleving te staan, juist nu. En hoe moeilijk is dat, als je thuis moet blijven en aan het einde van de dag altijd nog een stuk werk over hebt. Als je de kinderen van Lesbos als schrijnende gevallen wel stuk voor stuk persoonlijk naar Dronten wilt halen, maar ook dat kan nu niet. Als het thuis niet veilig is...

We willen onze stem laten horen, ons meeleven laten merken en onze waardering laten proeven voor een ieder die in de frontlinie staat. Dat moet dan nu maar op deze manier. Maar wat zou ik graag iedereen een enorme knuffel willen geven!
Ik wens ons allen de nabijheid van de Aanwezige toe. Hou vol!

En die knuffel? Die komt er echt!!

Marianne Witteveen, fractievoorzitter ChristenUnie Dronten