Ik denk dat mijn oma’s nooit hebben gehoord van de mantelzorger en dat wanneer ik terugkijk op hun leven zij wel aan mantelzorg hebben gedaan. Als kleine jongen moest ik iedere week naar een winkel om dubbel zoute drop te halen voor tante Corrie die ziek op bed lag en deze drop zo lekker vond. Later begreep ik dat zij longkanker had en dat zij op de een of andere manier zoute drop als verlichting van haar lijdensweg heeft ervaren. Zij werd verpleegd in haar gezin door de hele familie. En dat was behoorlijk intensief. Uiteindelijk is zij, zover ik mij kan herinneren, thuis overleden.

Een kort voorbeeld van mantelzorg meer dan vijftig jaar geleden. Het heeft dus niets met mantels of jassen te maken. Het heeft wel te maken met het om de patiënt heen staan en of dat nu een familielid is of een goede buurman of buurvrouw, een vriend of vriendin of een bekende uit de kerk is, je staat er omheen, geeft vertrouwen en laat de chronische patiënt zoveel mogelijk thuis. De meest vertrouwde omgeving. Het is ook geen vrije keuze. Het overkomt je als het ware en je staat ‘je mannetje’ voor jou geliefde patiënt die je zoveel mogelijk een fijn leven wilt geven ondanks de pijn en de belemmeringen. Het kan wel uitputten omdat het een taak is die vaak zeven dagen in de week duurt en ook dag en nacht aandacht vraagt. Uitputtend en dan is het fijn dat je af en toe met een goed gevoel als het ware verlof kunt opnemen en even kunt  bijkomen van je taak als mantelzorger. Dat heeft de ChistenUnie nu precies gewild met de motie die deze week door de hele Gemeenteraad in Dronten is aangenomen. Rust voor die kanjers van ‘amateurverzorgenden’ met het hart en de handen op de goede plaats. Dat heet respijtzorg, ook weer zo’n rare kreet. Een steuntje in de rug om het vol te houden voor de nieuwe mantelzorgers want ook nu zijn er tante Corrie’ s.